Unuttum başımın ağrısını. Yorgunluk falan kalmadı. Odaya aceleyle girip kuzumun yanına sokulup uyuyup kalacaktım ama kalmadı ne ağrı ne yorgunluk .
Bir an, anda kalma hissini yaşadıktan sonra oldu hepsi. İki evlat ikisi apayrı dünya, hayır iki ayrı evren, artırıyorum iki ayrı karadelik sen ne dersen. Dışarda yağmur, içerde mis gibi sağlıklı iki evren. Biri yine delirmiş dönmüş durmuş yatakta ötekinin ayakları sıcak yine çıkarmış yorganın dışına.
Sağlıklıyım, nefes alıyorum, veriyorum, iki güzel yavruma bakıyorum. Var olan her nesneyi; yağmuru, havayı, zerrecikleri doyumsuyorum.
Her bir his sadece bir “an” da oluyor. İkna oluyorum zaman kavramının göreceli olduğuna… Bir kitap yazmaya yetecek deneyimi anda yaşamak…
Sonra aklıma gelen tek cümle. Gün geçtikçe ihtiyaç duyduklarımın listesi azalıyor…
Şükürler olsun.
